Surfen en fotografie: de passie van Liza Hulspas

Een gepassioneerd fotografe, surfster en een creatieveling. Het is hoog tijd om Liza Hulpas nader aan de tand te voelen. Simone sprak haar en vroeg haar het hemd van het lijf. 

Wanneer ben je begonnen met surfen?

Ergens in mijn middelbare school-tijd, rond 2008/2009 was ik blijven zitten en kwam ik bij een lieve vriendin in de klas, Anne heette ze. Na school gingen we graag samen op pad en zo nam zij mij een keer mee naar Hartbeach. Ik kende Hartbeach nog niet, laat staan wat surfen was, maar de surfschool was van haar broers. Eenmaal aangekomen moest ik zo’n nat pak in en duwde ze zo’n plank in m’n armen. Ik ging onhandig met haar mee de zee in. Geen idee hoe ik moest paddelen, laat staan surfen. Maar gelukkig leerde ze mij van alles en voor we het wisten lagen we de hele middag in zee te oefenen. Ik lag al een paar uur in het water, maar ik wilde er helemaal niet uit, ook al viel ik er steeds weer van af, ik vond het o-zo-leuk! ‘s Avonds zat ik thuis nog helemaal na te deinen, en toen wist ik het. Dit gevoel is heerlijk en ik wil dit elke dag wel voelen. Het gaf een ontspannen en voldaan gevoel. En zo gingen we iedere vrije middag samen naar het strand en ontdekte ik mijn passie voor de zee en.

Wat voor gevoel geeft het surfen jou?

Ik heb helaas ook een nare ervaring meegemaakt waardoor ik het surfen een lange tijd doodeng vond. Ik ben in een stroming onderwater terecht gekomen waar ik zonder hulp niet bovenkwam. En zoals ze altijd zeggen bij paardrijden (als je er af valt moet je er meteen weer op stappen) en dat heb ik niet gedaan met surfen. Hierdoor werd mijn angst voor stromingen steeds groter en zelfs zo erg dat ik bij kindergolfjes al bang werd dat ik zou verzuipen. Ik ben nu nog steeds bezig met het overwinnen van mijn angst. Ik ken de zee, ik weet waar ik op moet letten, maar als er toch een hoge golf op me afkomt en dreigt te breken, dan neemt mijn angst het over en schiet ik op ‘blanco’. Maar dankzij mijn lieve vriend, en tegelijk surfleraar, kan ik daar steeds beter mee omgaan. Als ik nu weer de zee uit loop en ik heb een golfje kunnen pakken (ook al was deze zeer klein en kon ik niet staan), ben ik weer zo blij en enthousiast en kan ik niet wachten tot ik er weer in mag! Dan heb ik weer dat euforische gevoel en voel ik me heel sterk.

Welk land heeft de meeste indruk op je gemaakt?

Het land van de liefde, de wijn en uiteraard de golven: Frankrijk! Ik vind Frankrijk een heerlijk land en de golven zijn er perfect. Ook om te fotograferen (als ik zelf niet surf). Doordat ik vaak zelf de zee niet in durfde, ging ik foto’s maken van mijn vriend. Mijn grootste passies zijn namelijk surfen en fotograferen, dus een combinatie van beiden is perfect! Ik vind het altijd geweldig om foto’s te maken van golven en surfers en doordat ik zo in mijn lens kruip en de surfers volg, heb ik het gevoel alsof ik mee surf. Je kent het wel; ook je adem inhouden, een beetje mee sturen en dat kleine juich-je als het je gelukt is! Dat geeft mij ook dat euforische gevoel.

Als je iemand zou willen overtuigen om te gaan surfen wat zou je dan zeggen tegen deze persoon?

Niets, gewoon zoals mijn vriendin dat deed: een wetsuit aan laten trekken en een surfboard meegeven. Je moet het ervaren.

Op welke surfboards surf jij en waarom?

Mijn vriendin zette mij op een NSP 7.2. Geen idee toen wat dat inhield, maar hij zag er mooi uit. En als beginner is dat dan een moeilijk maatje, maar ik wist niet dat er verschil zat in de lengte. Toen ik dus voor het eerst ervoer dat een longboard gemakkelijker was, huurde ik vaak verschillende boards. En natuurlijk ook een SUP-board! Mijn eerste eigen boardje was een BIC 7.3. Inmiddels heb ik een Southpoint 7.3 (met extra veel volume in de neus zodat ik minder angst ervaar omdat je minder snel een nosedive maakt). Onlangs ook een SUP-board gekocht en verder maak ik gebruik van mijn vriend zijn boards (longboards van verschillende merken).

Welke moves maak je op je board?

Haha! Telt de nosedive ook mee? Ik heb erg veel moeite gekregen met staan, dus ik ben al blij als ik een golf heb. En in welke houding of welke move maakt me dan niet meer uit! Op m’n knietjes kan ik de overige surfers nog ontwijken maar als ik down the line ga, gebeurt dat alleen per ongeluk!

Hoe ervaar jij het peddelen en het wachten op de juiste golf?

Ik surf de laatste tijd alleen samen met mijn vriend. Hij vertelt mij altijd waar ik op moet letten en waar ik moet liggen, maar het blijft voor mij vaak nog gissen. Ik doe het meer op gevoel. Je ziet waar de golven wel of niet breken. Dan is het een kwestie van tellen (als de golven netjes in setjes binnen komen). Vaak zie je van een afstandje al een setje aankomen en zie je of de tweede bijvoorbeeld hoger is en dan kies je voor welke je wil gaan. Maar dit is gemakkelijker te zeggen dan gedaan, want in Nederland moeten de omstandigheden ideaal zijn, wil ik een setje kunnen lezen ?. Als oriëntatie punt houd ik altijd mijn afstand van een strandpaal in combinatie met de pier in de gaten.

Wat doe je naast het surfen?

Zoals ik al eerder even tussen neus en lippen door zei, fotografeer ik graag. Dat is een tijdje ook mijn beroep geweest, maar nu ben ik weer terug in het kantoor leven (helaas). Ik heb een juridische opleiding gedaan en probeer daar mijn weg in te vinden. Alhoewel ik ook soms naar de webcam van Scheveningen staar en me dan afvraag waarom ik een baan op kantoor heb. Dus als er iemand is die mij een aanbod kan doen voor een droombaan waarbij ik dichter bij de surfcultuur kan werken? Graag!