Berichten

Sacha Bongaertz leerde omgaan met heftige reuma en surft nu Nazaré

,,t Is bizar als je bedenkt waar ik vandaan komt.”

Sacha Bongaertz (28) had als kind nooit durven dromen dat hij zulke hoge golven zou surfen. Als klein jochie kreeg hij zo last van reuma dat hij nauwelijks meer kon lopen. ,,Ze dachten zelfs dat ik in een rolstoel terecht zou komen,’’ vertelt hij. Door veel te surfen is hij er fysiek echter weer bovenop gekomen en surft hij nu zelfs werelds hoogste golven in Nazaré.

Als je Bongaertz van de huizenhoge golven in Portugal af ziet razen, dan denkt niemand aan dat kleine jochie van vroeger dat last had van hevige reuma. Dat bij verjaardagen van de ene naar de andere plek moest worden getild, omdat hij niet op zijn benen kon staan. Nee, op het strand van Nazaré staat een atleet, een stoere surfer die de strijd aan gaat met de hoogste en gevaarlijkste golven ter wereld. Een man die een kick haalt uit het surfen van reuzenachtige golven en daarvoor  zijn grenzen verlegt. Een surfer uit Scheveningen die een plekje heeft veroverd tussen werelds beste surfers.

,,Het is bizar als je bedenkt waar ik vandaan kom,’’ zegt Bongaertz. ,,Ik ben alleen maar dankbaar dat het zo heeft kunnen lopen en dat ik dit nu mag doen. Dat had ik vroeger nooit gedacht.’’

 

 

Sacha Bongaertz groeide op in Scheveningen en was als kind al sportief. Hij deed aan atletiek en blonk daarin uit. Tot hij op zijn negende ineens last kreeg van hevige reuma en daardoor nauwelijks meer kon lopen. ,,Van een sportief jochie veranderde ik in een invalide kind dat bijna niet meer van de bank af kwam. Ik had zo last van ontstekingen in mijn handen en voeten, dat ik bijna niet meer op mijn benen kon staan. Ik moest overal mee stoppen en voelde me echt gehandicapt.’’

,,Doordat ik nauwelijks meer bewoog, raakte ik ook al mijn spieren kwijt en kwam er nog meer druk op mijn gewrichten te staan. Op een gegeven moment moest ik zelfs overal naartoe worden getild en vroeg men zich af of ik niet voor de rest van mijn leven in een rolstoel zou zitten. Bij sommige kinderen gaat die jeugdreuma over, maar bij anderen is het blijvend. Tot mijn twaalfde werd het niet veel beter en was ik regelmatig in het ziekenhuis te vinden. Alleen het trainen met de fysio in het zwembad ging goed. Door het bewegen in het water werden mijn gewrichten soepeler en kon ik ook beter lopen. Achteraf vind ik het raar dat we dat niet vaker hebben gedaan.’’

Op zijn dertiende kwam Bongaertz met het golfsurfen in aanraking en dat heeft hem gered. Bij de stoere watersport had hij gek genoeg geen last van zijn gewrichten. Sterker nog, zijn lichaam werd er alleen maar sterker door. ,,Ik had eindelijk iets gevonden waarbij ik geen last had. Waarbij ik me niet gehandicapt voelde en me kon meten met de andere jongens. Ik kon zonder problemen vier uur achter elkaar surfen. Dat gaf me in mentaal en fysiek opzicht zo’n boost. Er ging een nieuwe wereld voor me over. Ik vond het surfen en het leven wat daarbij hoorde zo vet. Ik wilde ook de wereld over reizen en op de mooiste plekken op aarde surfen. Dat surfen gaf me echt een nieuwe reden om voor te leven.’’

 

 

Toch blijft het bijzonder. Door het surfen leerde Bongaertz omgaan met zijn reuma. In het water kon hij vrij en gewichtsloos bewegen en daar werd hij sterker door. ,,Vroeger waren mijn handen altijd dik en opgezwollen en kon ik bijna niet op mijn voeten staan. Ik heb nog steeds wel last van reuma en bij vlagen komt het ook nog op. Maar het bepaalt mijn leven niet meer zoals vroeger. Vroeger kon ik een uurtje sporten en daarna moest ik echt gaan zitten. Inmiddels heb ik dat uitgebouwd tot 2 tot 4 uur. Dat hangt van mijn lijf af.’’

Sacha Bongaertz laat zich door zijn reuma ook niet tegenhouden.  ,,Ik heb dat nooit gedaan,’’ zegt hij. ,,Ik ben altijd over mijn grenzen heen gegaan. Ik ben mezelf altijd blijven pushen en dat heeft me ook zo ver gebracht.’’

Waar de surfers in Scheveningen blij zijn met golven van een meter, surft Bongaertz in Portugal nu golven van tien meter of hoger. Samen met zijn maten gaat hij de strijd aan met de Atlantische Ocean. ,,Nazaré is een magische plek. Een wereldwonder, waar vlak voor de kust reusachtige golven ontstaan. Als klein jochie droomde ik er al van om dit soort golven te surfen. Ik had als kind echter ook angst voor de zee en daar heb ik mezelf doorheen gepusht. Die spanning voor het rijden van grote golven voel ik nu ook. Het surfen van ‘big waves’ is een mentaal spel, dat je met jezelf speelt. Het geeft me echter wel het gevoel dat ik leef en daar doe ik het voor.’’

Dit verhaal is gepubliceerd in het Algemeen Dagblad en geschreven door Natasha Smit

Foto’s door Wouter de Wolf

 

 

Wil je mee op surfsafari in Portugal?

En in een gezellige sfeer beter leren surfen in Peniche? Ga dan met ons mee.

Noami en haar surfavonturen in Portugal

Een weekje Portugal! Surfen! Na bijna één jaar niet of nauwelijks een board (surf, snow, sup of anders) te hebben aangeraakt is het dan eindelijk zo ver! Met 7 onbekenden op vakantie. Best heel spannend maar ik kan niet wachten!

Bepakt en bezakt sta ik op het station. Over de groepsapp worden enthousiaste berichten gewisseld. Iedereen heeft er zin in. Ik ben de eerste die aankomt op Lissabon. Natasha en Anouk staan me op te wachten.

Natasha haar blonde krullen zijn niet te missen tussen alle donkere coupes dus ik weet meteen wie ik moet hebben. Omdat de rest later landt, besluiten we even te gaan eten in Lissabon. Mooie stad. Ook in het donker. In een klein steegje speelt een man op zijn saxofoon. Bij het eten word er Fado gezongen. Meteen een stukje Portugese cultuur opgesnoven.

Als we de de rest op gaan halen is het eigenlijk meteen best gezellig ook al is iedereen moe en moeten we even aan elkaar wennen. Ons appartement is ruim en de kamers zijn snel verdeeld. Ik kan het direct goed vinden met mijn “roomies” Lida en Stijn. ‘s Ochtends staan we redelijk op tijd op en als ik de woonkamer in loop zie ik een bekend gezicht! Fred woont ook per ongeluk in Enschede en is de week er voor ook al geweest. We komen er achter dat er meer mensen in mijn hometown gewoond hebben. Kleine wereld..

Het plan is om elke dag twee keer te surfen en als dat niet kan gaan we wat anders leuks doen. We halen onze boards en wetsuits op en gaan  onze eerste surfcheck doen.Heerlijke plek Portugal. Hoge golven! Bij Foz di Lizandro is het een beetje te hoog voor lessen dus we rijden door naar Peniche. We vinden een goede spot met een prima beachbreak. Ik krijg kriebels in mijn buik en wordt een beetje zenuwachtig. Met een kleine knoop in mijn maag hijs ik me in mijn wetsuit en we gaan de zee in.

LIEFDE!

Ik bak er niets van maar o wat geniet ik! En de rest ook! Ik juich als Merijn en Lida staan of Duco spectaculair in dropt. Wat bij de locals voor scheve gezichten zorgt maar bij mij levert dat een grote grijns op. Ik voel me een beetje een watje want ik krijg pijn in mijn pols van het peddelen en de pop-ups (oude blessure) en besluit om de tweede sessie over te slaan (Ik moet de hele week nog). Niemand die het erg vindt of me uitlacht. Fijn is dat. Ik besluit om leuke foto’s van iedereen te maken. Ook dat wordt op prijs gesteld. Anouk, Natasha, Fred en Stijn zijn vaak in de line-up te vinden. Vet om te zien. Zo wil ik het ook kunnen maar dan moet ik echt nog even oefenen.

Elke ochtend slaperige koppies aan de tafel, flauwe grapjes en een Fred die giechelend naar zijn telefoon zit te kijken. Plannen voor de dag worden gesmeed en daar wordt dan ook vaak weer van afgeweken.Elke ochtend weer met alle spullen naar beneden om lekker het water in te gaan. Spullen op het dak, iedereen in de auto en gaan met die banaan!

We surfen op Foz di Lizandro (beachbreak), Ribeira Dilhas (rotsen), Lagide en Baleal. (look it up!!) De hele kust daar in de buurt is bezaaid met goede surfspots. Voor elk niveau is een surfspot te vinden binnen een uur rijden. Wat trouwens ook niet heel erg vervelend is daar want het gebied is prachtig en de wegen prima.

Bij Peniche hebben we een mooie spot gevonden (Baleal) waar we twee keer naar toe gaan.Ondanks dat Fred in een zee-egel gestapt is en ik door twee surfleraren het water uitgeschreeuwd ben omdat ik niet in hun klasje zat.

Lida trekt zich er niets van aan en peddelt vrolijk verder. Ze is niet uit het water te slaan! Met Stijn en Duco (The Duke of Drop-in king) aan haar zijde blijft ze in het water totdat het echt niet meer kan. Tof om te zien!

Merijn en ik peddelen ons suf op een ander spot (Lagide) waar de onderstroom sterk is. Ik krijg nog instructies van een Frans meisje met een zelfde soort surfplank als ik heb. Heel tof! We zijn super stoked als we dan toch een keer een golf pakken. Ik pak (per ongeluk) een green wave en roep: “Heeft iemand het gezien?! Niemand?!” Ach.. genieten kan ik immers ook in mijn eentje. Maar trots dat ik stiekem ben!

Tussen de surflessen door is ook er tijd voor wat culturele dingen. Stijn, Fred, Anouk en ik gaan naar Sintra. Een “lord of the Rings” achtig ford op een berg. Veel foto’s gemaakt want daar ben ik inmiddels goed in geworden.

‘s Avonds gaan we vaak uit eten. Gewoon omdat het zo uit komt. Heerlijke verse vis en vlees en vooral er grote porties. In Cascais bestel ik kip piri-piri en word gewaarschuwd door de bediening (” it’s very spicy! Watch out!”) Dit triggert Duco en zijn smaakpapillen en probeert dan ook alles op zijn bord te combineren met mijn piri-piri.

Na een heerlijke Surf op Peniche besluiten Natasha, Duco en ik om naar de surfwedstrijd te gaan kijken. Moche Rip-curl pro’s halve finale en finale zijn die dag! Ik kijk het altijd thuis dus hoe leuk is het om zoiets live mee te maken! Check, off the bucketlist. De pro’s komen op 5 meter afstand langs.

De laatste dag nemen we nog een duik in het haventje in Ericeira. Super leuke golven maar ik ben fysiek op, kan me gewoon niet concentreren. Jammer dat het morgen alweer voorbij is.. had wel graag nog wat langer willen blijven.

‘s Avonds is het Halloween. We krijgen gratis shotjes van de barman omdat ik foto’s van ze heb gemaakt. Voetenwerk en dansjes worden getest op straat ( Ja Stijn die Cribwalk kun jij straks ook).Na helaas een korte nacht (iemand begon al om 4 uur te spoken) is het afgelopen met de pret.. Tassen worden ingepakt, huis is opgeruimd. Boardjes en natte wetsuits zijn ingeleverd. Holland here we come again.

Met een brok in mijn keel sta ik alleen op het vliegveld bij de check-in. Ik heb Natasha, Merijn en Fred gedag kunnen zeggen de rest staat bij terminal 1 (ik bij 2).

Morgen geen Natasha die om 6 uur opstaat. Geen Lida om naast wakker te worden of de dag mee door te spreken. Geen Anouk om koffie liefde mee te delen en ‘s ochtends zegt: “goedemorgen moppie lekker geslapen?” Geen zingende/dansende Merijn en Fred op de achterbank. Geef Stijn die Herman Vinkers citeert of me een aai over mijn bol geeft als het even allemaal niet lukt. En geen Duco die een appel en een ei combineert bij het ontbijt of een exit manoeuvre perfectioneert.

Miss you guys het was super!

On to the next one!