Van surfster tot thuis op de bank..
Inge Davelaar (33) huppelde door het leven. Ze woonde vlakbij het strand in Heemstede, surfte graag op de golven en werkte als verpleegkundige. Corona gooide 3 jaar geleden echter roet in het eten. Als gevolg van long covid kan Inge nog geen kwart van wat ze vroeger kon. Ze kampt al 3 jaar lang met hevige vermoeidheid, gaat ’s middags om half 6 naar bed en werken lukt niet meer.
Op haar zevenentwintigste verhuisde Inge Davelaar naar Heemstede. Ze wilde graag bij het strand gaan wonen om daar meer te kunnen golfsurfen. ,,Superleuk,’’ zei ze. ,,Ik had het in Heemstede goed naar mijn zin en was veel in zee te vinden. Ik vond het heerlijk om zo dicht bij het strand te wonen. In die tijd vond ik ook een baan als jeugdverpleegkundige bij de GGD Kennemerland. Hartstikke leuk, maar in het begin was het ook wennen. Ik wist nog niets van borstvoeding of kinderen opvoeden, wat moest ik die ouders nou vertellen. Na een jaar had ik mijn draai wel gevonden en zat ik bij de GGD goed op mijn plek.’’
In januari 2022 kreeg Davelaar voor het eerst corona. Ze was even flink ziek, maar krabbelde daarna weer op. ,,Alleen mijn conditie was nog niet helemaal terug.’’ Vijf weken later kreeg ze echter opnieuw corona. ,,Ik wist niet dat dat kon. Maar het bleek om een nieuwe besmetting te gaan en mijn klachten waren ook anders. In augustus kreeg ik opnieuw corona. Ik heb nog laten testen of ik wel antistoffen aanmaakte, maar dat bleek wel het geval te zijn. Ik had gewoon pech dat ik 3 keer achter elkaar corona kreeg.’’
Davelaar lag met vermoeidheidsklachten en koorts op bed. Ook moest ze veel hoesten en had ze last van een zware verkoudheid. ,,Ik werd goed ziek van die tweede corona-infectie. En na een aantal weken dacht ik hé, het is nog niet over. Na tweeënhalve maand met klachten heb ik me bij de fysiotherapeut aangemeld voor een long covid programma.’’
Na een tijdje begon ze voorzichtig weer met werken en werkte ze twintig uur per week als verpleegster. ,,Na het werk kwam ik thuis, at ik wat en ging ik om vier uur ’s middags al slapen. Dan sliep ik de rest van de dag en bestond mijn leven vooral uit werken, eten en slapen. Na 2 maanden dacht ik, ik red dit niet meer en heb ik mijn manager gebeld. Toen hebben ze mijn uren teruggebracht naar 10 uur per week.’’
Davelaar heeft niet alleen last van vermoeidheidsklachten, maar ze heeft ook moeite met de verwerking van prikkels. Als het ergens te druk is, dan krijgt ze al snel hoofdpijn. En van een afspraak met een vriendin, moet ze een dag later echt bijkomen. ,,Een groot deel van mijn tijd en mijn energie ben ik kwijt aan het huishouden. Dat doe ik in de ochtend, want tussen half tien en één ben ik op mijn best. Daarna is het een vaak aflopende zaak en lig ik veel op de bank. Soms lukt het me om wat rustige tv te kijken en ik word blij van korte een wandeling buiten. Om even een theetje te drinken met mijn zussen of mijn vriendinnen. Dat zijn wel mijn positieve momenten.’’
Werken doet Davelaar momenteel helemaal niet meer, want ook die tien uur per week bleek te veel te zijn. ,,Op een gegeven moment heb ik 8 weken hyperbare zuurstof therapie gehad, waarbij je 2 uur per dag een tank met een verhoogde luchtdruk ligt en 100 procent zuurstof inademt. Die therapie was in Amersfoort en Arnhem en niet te combineren met werk. Ik was heel hoopvol dat dat zou werken, maar uiteindelijk heb ik daar zelfs een terugslag van gehad en ben ik daar mee gestopt.’’
,,Ik heb daarna nog geprobeerd om zo’n zes uur per week thuis te werken. Dan kon ik de stafarts helpen om fouten in de vaccinatieschema’s op te lossen. Maar dat was uiteindelijk ook te zwaar voor me en in mei 2024 ben ik door de verzekeringsarts tijdelijk voor 80 tot 100 procent afgekeurd. Ik richt me nu volledig op mijn herstel.’’
Hoe houdt ze dit mentaal vol. Ondanks dat haar leven behoorlijk is veranderd, voelt Davelaar zich niet heel somber of depressief. ,,Natuurlijk heb ik ook wel mijn momenten dat ik er even klaar mee ben. Maar ik houd me vast aan de gedachte dat ik beter word. Als ik ga denken dat de rest van mijn leven er zo uitziet, dan verzand ik daarin en maakt met dat verdrietig. Ik heb nog wel de hoop dat ik ooit beter word.’’
,,Ik heb nog een grote wens om moeder te worden en die wens wordt nu wel on hold gezet. Ik heb nu alle energie nodig om voor mezelf te zorgen, dus het is niet realistisch om mijn kinderwens nu in vervulling te laten gaan. Dat maakt me soms wel verdrietig en dan denk ik waarom is mij dat niet gegund. Als ik vriendinnen zie die net een kindje hebben gekregen of zwanger raken. Of als ik een vriend zie die een verre reis maakt. Of mensen die op wintersport gaan. Dan denk ik, oh ik zou graag ook even weer die berg af willen snowboarden en dat gevoel ervaren.’’
,,Maar ik houd me vast aan de hoop dat ik beter word. En aan de positieve momenten als het wel lukt om even samen met een vriendin ergens een kop thee te drinken. Of een wandeling buiten te maken. Het is ook lastig voor mensen om te begrijpen wat ik meemaak. Ik praat er regelmatig over met lotgenoten en daar heb ik veel aan. Gelukkig heb ik wel een hoop fijne mensen om me heen, die mij goed steunen. Mijn familie helpt me ook veel met de praktische dingen zoals het koken van maaltijden.’’
Vanwege haar ziekte is Davelaar nu (tijdelijk) bij haar familie in Arnhem gaan wonen. ,,Ik richt me volledig op mijn herstel,’’ zegt ze. ,,En daarvoor is het fijn om dichtbij mijn familie te wonen. Het surfen in zee lukt nu ook vrijwel niet meer, dus het strand heeft nu niet zoveel meerwaarde meer voor me. Van de zomer heb ik nog wel een surfkamp gedaan, maar daar ben ik slecht van teruggekomen. Ik moet gewoon accepteren hoe mijn situatie nu is en daar langzaam weer uit proberen te krabbelen. Ik vertrouw erop dat het goed komt.’’
