Berichten

Van surfster tot thuis op de bank..

/in /door

Inge Davelaar (33) huppelde door het leven. Ze woonde vlakbij het strand in Heemstede, surfte graag op de golven en werkte als verpleegkundige. Corona gooide 3 jaar geleden echter roet in het eten. Als gevolg van long covid kan Inge nog geen kwart van wat ze vroeger kon. Ze kampt al 3 jaar lang met hevige vermoeidheid, gaat ’s middags om half 6 naar bed en werken lukt niet meer.

Op haar zevenentwintigste verhuisde Inge Davelaar naar Heemstede. Ze wilde graag bij het strand gaan wonen om daar meer te kunnen golfsurfen. ,,Superleuk,’’ zei ze. ,,Ik had het in Heemstede goed naar mijn zin en was veel in zee te vinden. Ik vond het heerlijk om zo dicht bij het strand te wonen. In die tijd vond ik ook een baan als jeugdverpleegkundige bij de GGD Kennemerland.  Hartstikke leuk, maar in het begin was het ook wennen. Ik wist nog niets van borstvoeding of kinderen opvoeden, wat moest ik die ouders nou vertellen. Na een jaar had ik mijn draai wel gevonden en zat ik bij de GGD goed op mijn plek.’’

In januari 2022 kreeg Davelaar voor het eerst corona. Ze was even flink ziek, maar krabbelde daarna weer op. ,,Alleen mijn conditie was nog niet helemaal terug.’’ Vijf weken later kreeg ze echter opnieuw corona. ,,Ik wist niet dat dat kon. Maar het bleek om een nieuwe besmetting te gaan en mijn klachten waren ook anders. In augustus kreeg ik opnieuw corona. Ik heb nog laten testen of ik wel antistoffen aanmaakte, maar dat bleek wel het geval te zijn. Ik had gewoon pech dat ik 3 keer achter elkaar corona kreeg.’’

Davelaar lag met vermoeidheidsklachten en koorts op bed. Ook moest ze veel hoesten en had ze last van een zware verkoudheid. ,,Ik werd goed ziek van die tweede corona-infectie. En na een aantal weken dacht ik hé, het is nog niet over. Na tweeënhalve maand met klachten heb ik me bij de fysiotherapeut aangemeld voor een long covid programma.’’

Na een tijdje begon ze voorzichtig weer met werken en werkte ze twintig uur per week als verpleegster. ,,Na het werk kwam ik thuis, at ik wat en ging ik om vier uur ’s middags al slapen. Dan sliep ik de rest van de dag en bestond mijn leven vooral uit werken, eten en slapen. Na 2 maanden dacht ik, ik red dit niet meer en heb ik mijn manager gebeld. Toen hebben ze mijn uren teruggebracht naar 10 uur per week.’’

Davelaar heeft niet alleen last van vermoeidheidsklachten, maar ze heeft ook moeite met de verwerking van prikkels. Als het ergens te druk is, dan krijgt ze al snel hoofdpijn. En van een afspraak met een vriendin, moet ze een dag later echt  bijkomen. ,,Een groot deel van mijn tijd en mijn energie ben ik kwijt aan het huishouden. Dat doe ik in de ochtend, want tussen half tien en één ben ik op mijn best. Daarna is het een vaak aflopende zaak en lig ik veel op de bank. Soms lukt het me om wat rustige tv te kijken en ik word blij van korte een wandeling buiten. Om even een theetje te drinken met mijn zussen of mijn vriendinnen. Dat zijn wel mijn positieve momenten.’’

Werken doet Davelaar momenteel helemaal niet meer, want ook die tien uur per week bleek te veel te zijn. ,,Op een gegeven moment heb ik 8 weken hyperbare zuurstof therapie gehad, waarbij je 2 uur per dag een tank met een verhoogde luchtdruk ligt en 100 procent zuurstof inademt. Die therapie was in Amersfoort en Arnhem en niet te combineren met werk. Ik was heel hoopvol dat dat zou werken, maar uiteindelijk heb ik daar zelfs een terugslag van gehad en ben ik daar mee gestopt.’’

,,Ik heb daarna nog geprobeerd om zo’n zes uur per week thuis te werken. Dan kon ik de stafarts helpen om fouten in de vaccinatieschema’s op te lossen. Maar dat was uiteindelijk ook te zwaar voor me en in mei 2024 ben ik door de verzekeringsarts tijdelijk voor 80 tot 100 procent afgekeurd. Ik richt me nu volledig op mijn herstel.’’

Hoe houdt ze dit mentaal vol. Ondanks dat haar leven behoorlijk is veranderd, voelt Davelaar zich niet heel somber of depressief. ,,Natuurlijk heb ik ook wel mijn momenten dat ik er even klaar mee ben. Maar ik houd me vast aan de gedachte dat ik beter word. Als ik ga denken dat de rest van mijn leven er zo uitziet, dan verzand ik daarin en maakt met dat verdrietig. Ik heb nog wel de hoop dat ik ooit beter word.’’

,,Ik heb nog een grote wens om moeder te worden en die wens wordt nu wel on hold gezet. Ik heb nu alle energie nodig om voor mezelf te zorgen, dus het is niet realistisch om mijn kinderwens nu in vervulling te laten gaan. Dat maakt me soms wel verdrietig en dan denk ik waarom is mij dat niet gegund. Als ik vriendinnen zie die net een kindje hebben gekregen of zwanger raken. Of als ik een vriend zie die een verre reis maakt. Of mensen die op wintersport gaan. Dan denk ik, oh ik zou graag ook even weer die berg af willen snowboarden en dat gevoel ervaren.’’

,,Maar ik houd me vast aan de hoop dat ik beter word. En aan de positieve momenten als het wel lukt om even samen met een vriendin ergens een kop thee te drinken. Of een wandeling buiten te maken. Het is ook lastig voor mensen om te begrijpen wat ik meemaak. Ik praat er regelmatig over met lotgenoten en daar heb ik veel aan. Gelukkig heb ik wel een hoop fijne mensen om me heen, die mij goed steunen. Mijn familie helpt me ook veel met de praktische dingen zoals het koken van maaltijden.’’

Vanwege haar ziekte is Davelaar nu (tijdelijk) bij haar familie in Arnhem gaan wonen. ,,Ik richt me volledig op mijn herstel,’’ zegt ze. ,,En daarvoor is het fijn om dichtbij mijn familie te wonen. Het surfen in zee lukt nu ook vrijwel niet meer, dus het strand heeft nu niet zoveel meerwaarde meer voor me. Van de zomer heb ik nog wel een surfkamp gedaan, maar daar ben ik slecht van teruggekomen. Ik moet gewoon accepteren hoe mijn situatie nu is en daar langzaam weer uit proberen te krabbelen. Ik vertrouw erop dat het goed komt.’’

Noami en haar surfavonturen in Portugal

/in /door

Een weekje Portugal! Surfen! Na bijna één jaar niet of nauwelijks een board (surf, snow, sup of anders) te hebben aangeraakt is het dan eindelijk zo ver! Met 7 onbekenden op vakantie. Best heel spannend maar ik kan niet wachten!

Bepakt en bezakt sta ik op het station. Over de groepsapp worden enthousiaste berichten gewisseld. Iedereen heeft er zin in. Ik ben de eerste die aankomt op Lissabon. Natasha en Anouk staan me op te wachten.

Natasha haar blonde krullen zijn niet te missen tussen alle donkere coupes dus ik weet meteen wie ik moet hebben. Omdat de rest later landt, besluiten we even te gaan eten in Lissabon. Mooie stad. Ook in het donker. In een klein steegje speelt een man op zijn saxofoon. Bij het eten word er Fado gezongen. Meteen een stukje Portugese cultuur opgesnoven.

Als we de de rest op gaan halen is het eigenlijk meteen best gezellig ook al is iedereen moe en moeten we even aan elkaar wennen. Ons appartement is ruim en de kamers zijn snel verdeeld. Ik kan het direct goed vinden met mijn “roomies” Lida en Stijn. ‘s Ochtends staan we redelijk op tijd op en als ik de woonkamer in loop zie ik een bekend gezicht! Fred woont ook per ongeluk in Enschede en is de week er voor ook al geweest. We komen er achter dat er meer mensen in mijn hometown gewoond hebben. Kleine wereld..

Het plan is om elke dag twee keer te surfen en als dat niet kan gaan we wat anders leuks doen. We halen onze boards en wetsuits op en gaan  onze eerste surfcheck doen.Heerlijke plek Portugal. Hoge golven! Bij Foz di Lizandro is het een beetje te hoog voor lessen dus we rijden door naar Peniche. We vinden een goede spot met een prima beachbreak. Ik krijg kriebels in mijn buik en wordt een beetje zenuwachtig. Met een kleine knoop in mijn maag hijs ik me in mijn wetsuit en we gaan de zee in.

LIEFDE!

Ik bak er niets van maar o wat geniet ik! En de rest ook! Ik juich als Merijn en Lida staan of Duco spectaculair in dropt. Wat bij de locals voor scheve gezichten zorgt maar bij mij levert dat een grote grijns op. Ik voel me een beetje een watje want ik krijg pijn in mijn pols van het peddelen en de pop-ups (oude blessure) en besluit om de tweede sessie over te slaan (Ik moet de hele week nog). Niemand die het erg vindt of me uitlacht. Fijn is dat. Ik besluit om leuke foto’s van iedereen te maken. Ook dat wordt op prijs gesteld. Anouk, Natasha, Fred en Stijn zijn vaak in de line-up te vinden. Vet om te zien. Zo wil ik het ook kunnen maar dan moet ik echt nog even oefenen.

Elke ochtend slaperige koppies aan de tafel, flauwe grapjes en een Fred die giechelend naar zijn telefoon zit te kijken. Plannen voor de dag worden gesmeed en daar wordt dan ook vaak weer van afgeweken.Elke ochtend weer met alle spullen naar beneden om lekker het water in te gaan. Spullen op het dak, iedereen in de auto en gaan met die banaan!

We surfen op Foz di Lizandro (beachbreak), Ribeira Dilhas (rotsen), Lagide en Baleal. (look it up!!) De hele kust daar in de buurt is bezaaid met goede surfspots. Voor elk niveau is een surfspot te vinden binnen een uur rijden. Wat trouwens ook niet heel erg vervelend is daar want het gebied is prachtig en de wegen prima.

Bij Peniche hebben we een mooie spot gevonden (Baleal) waar we twee keer naar toe gaan.Ondanks dat Fred in een zee-egel gestapt is en ik door twee surfleraren het water uitgeschreeuwd ben omdat ik niet in hun klasje zat.

Lida trekt zich er niets van aan en peddelt vrolijk verder. Ze is niet uit het water te slaan! Met Stijn en Duco (The Duke of Drop-in king) aan haar zijde blijft ze in het water totdat het echt niet meer kan. Tof om te zien!

Merijn en ik peddelen ons suf op een ander spot (Lagide) waar de onderstroom sterk is. Ik krijg nog instructies van een Frans meisje met een zelfde soort surfplank als ik heb. Heel tof! We zijn super stoked als we dan toch een keer een golf pakken. Ik pak (per ongeluk) een green wave en roep: “Heeft iemand het gezien?! Niemand?!” Ach.. genieten kan ik immers ook in mijn eentje. Maar trots dat ik stiekem ben!

Tussen de surflessen door is ook er tijd voor wat culturele dingen. Stijn, Fred, Anouk en ik gaan naar Sintra. Een “lord of the Rings” achtig ford op een berg. Veel foto’s gemaakt want daar ben ik inmiddels goed in geworden.

‘s Avonds gaan we vaak uit eten. Gewoon omdat het zo uit komt. Heerlijke verse vis en vlees en vooral er grote porties. In Cascais bestel ik kip piri-piri en word gewaarschuwd door de bediening (” it’s very spicy! Watch out!”) Dit triggert Duco en zijn smaakpapillen en probeert dan ook alles op zijn bord te combineren met mijn piri-piri.

Na een heerlijke Surf op Peniche besluiten Natasha, Duco en ik om naar de surfwedstrijd te gaan kijken. Moche Rip-curl pro’s halve finale en finale zijn die dag! Ik kijk het altijd thuis dus hoe leuk is het om zoiets live mee te maken! Check, off the bucketlist. De pro’s komen op 5 meter afstand langs.

De laatste dag nemen we nog een duik in het haventje in Ericeira. Super leuke golven maar ik ben fysiek op, kan me gewoon niet concentreren. Jammer dat het morgen alweer voorbij is.. had wel graag nog wat langer willen blijven.

‘s Avonds is het Halloween. We krijgen gratis shotjes van de barman omdat ik foto’s van ze heb gemaakt. Voetenwerk en dansjes worden getest op straat ( Ja Stijn die Cribwalk kun jij straks ook).Na helaas een korte nacht (iemand begon al om 4 uur te spoken) is het afgelopen met de pret.. Tassen worden ingepakt, huis is opgeruimd. Boardjes en natte wetsuits zijn ingeleverd. Holland here we come again.

Met een brok in mijn keel sta ik alleen op het vliegveld bij de check-in. Ik heb Natasha, Merijn en Fred gedag kunnen zeggen de rest staat bij terminal 1 (ik bij 2).

Morgen geen Natasha die om 6 uur opstaat. Geen Lida om naast wakker te worden of de dag mee door te spreken. Geen Anouk om koffie liefde mee te delen en ‘s ochtends zegt: “goedemorgen moppie lekker geslapen?” Geen zingende/dansende Merijn en Fred op de achterbank. Geef Stijn die Herman Vinkers citeert of me een aai over mijn bol geeft als het even allemaal niet lukt. En geen Duco die een appel en een ei combineert bij het ontbijt of een exit manoeuvre perfectioneert.

Miss you guys het was super!

On to the next one!

Out of your comfortzone..

/in /door

Kim Goed (30) vertelt hoe ze haar grenzen overwint in het surfen…

 

Het is toch best gek om je als dertiger weer zo te voelen alsof je als 14-jarige met je glanzende, kersverse buitenboordbeugel het nieuwe schooljaar moet beginnen.

Sinds een jaar of twee probeer ik niet alleen de bergen te bedwingen met een board maar ook de zee. Vooralsnog ben ik altijd in het gezelschap geweest van minimaal een ander persoon als ik de onvoorspelbare schuimkragen van de Noordzee tegemoet spring. Telkens wanneer ik de zee in stap met een board onder mijn arm, voel ik vlinders in mijn buik. Een combinatie van opwinding en lichte spanning. Vandaag hebben die lieflijke vlinders plaatsgemaakt voor een wat grovere variant van het fladderende assortiment der dierenrijk.

Ik ben vandaag alleen. Niemand om de zware taak van het aantrekken van een wetsuit mee te delen, niemand om de eerste koude waterstoom te trotseren en niemand om de (wat voor mij nog een eeuwigheid lijkt te duren) peddelexcursie richting de tweede of derde bank mee af te leggen. Daar sta ik dan met mijn metaforische buitenboordbeugel.

Ik zie gelukkig andere surfers in de zee dobberen. Gelukkig ben ik niet helemaal alleen in die grote zee. Ik neem een diepe zucht, doe wat rek en strekoefeningen in ga vol goede moed in mijn eentje de zee in. Ik peddel daar waar de andere surfers ongeveer liggen, dat zal wel een goede plek zijn. Ik ben nog niet dusdanig bedreven dat ik goed kan inschatten waar ik precies de beste golven kan pakken. Vlak voor mijn neus pakt een jongen een goede golf, en oh nee, hij kan goed surfen zeg! Even ben ik bang dat ik stiekem in de weg lig, oeps. ‘He Kim! Wat gezellig dat je ook even lekker komt surfen!’, Hoor ik iemand zeggen.

De goed getrainde surfjongen die net zo mooi de golf pakte is een van de drie die in het water liggen; de jongens van de surfschool. Ik krijg nog een paar tips hier en daar, pak zelf een paar golven en wordt meteen gevraagd of ik de volgende keer ook weer mee de zee induik. Euforisch! Alsof niemand mijn buitenboordbeugel had opgemerkt. The magic does happen when you step out of your comfort zone.

De volgende keer dat ik alleen met mijn surfplank onder mijn arm sta, weet ik dat ik ook in mijn eentje die golven kan trotseren, weet ik dat niemand mijn handje hoeft vast te houden als ik de zoveelste whipe-out krijg. De volgende keer weet ik dat ik toch weer met open armen wordt ontvangen door de andere surfers. De volgende keer sta ik mijn een smile van oor tot oor op het schoolplein, ondanks mijn buitenboordbeugel.

Kim Goed is een 30-jarige surfster uit Haarlem. Ze heeft taal en communicatie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en heeft een grote passie voor surfen en snowboarden. 

 

Ga nu mee op surfsafari naar Portugal!

Surfcamp Portugal

Van Aruba naar de koude Noordzee

/in /door

Jason Peterson (28) groeide op Aruba op en leerde in dat warme en heldere water daar surfen. Inmiddels woont hij alweer vier jaar in Nederland en trotseert ook de koude Noordzee. Hij surft vooral voor zichzelf en zijn eigen fun. Maak nu kennis met deze Arubaan en lees zijn verhaal!

Jason, je bent in Oranjestad geboren. Hoe is het om daar te surfen?

,,Yes, daar ben ik geboren en opgegroeid. Ik ben pas om mijn achttiende met surfen begonnen. Daarvoor deed ik vooral aan bodyboarden en skimboarden. Het was niet gemakkelijk om op Aruba te leren surfen, omdat wij nog geen surfscholen hadden daar. De lokale surfshop had een paar gratis surflessen georganiseerd en zo begon voor mij het surfen. Na de eerste les was ik meteen hooked en kocht ik een maand later mijn eerste board.

Je kunt op Aruba goed surfen. Aan de noordkant van het eiland heb je het hele jaar door golven met wel veel aanlandige wind. Er zijn wel veel verschillende spots, waarbij de baaien je wat beschermen tegen de wind. Op de noordkust ben je vaak de enige in het water. Het is daar lang niet zo druk als in Nederland. Dat lijkt chill, maar als de spot er eng uit ziet, dan is het wel prettig om wat meer mensen in het water hebben.

Bij een sterke swell uit het Noorden werken de meeste spots aan de zuidkant van het eiland wel. Daar is het bijna altijd offshore, dus dan zij erg mooie en cleane golven. Als dat gebeurt, gaat iedereen het water in en kunnen sommige spots best druk zijn.’’

Hoe oud was je toen je naar Nederland kwam?

,,Op mijn vierentwintigste kwam ik naar Nederland. Ik had net mijn opleiding in Aruba afgerond en wilde in Nederland verder studeren. Na 24 jaar op een eiland te hebben gewoond, wilde ik wel wat meer van de wereld zien.’’

Was dat niet een grote verandering om in Nederland te wonen?

,,Ja, dat was zeker een grote overstap, Ik had al mijn familie achter gelaten en die mis ik wel. Ik probeer zo vaak mogelijk terug te gaan, maar dat gaat niet altijd zo makkelijk. Ik had al wat vrienden in Nederland, dus dat was wel fijn. Voordat ik ging verhuizen had ik ook wat tijd om alles te verwerken en mijzelf mentaal een beetje klaar te maken, dus de overstap ging best soepel.

Op dat moment veranderde er wel zoveel in mijn leven, dat ik even gestopt ben met surfen. Ik had mijn board in Aruba achter gelaten en ging alleen surfen als ik op vakantie was. Ik had nog nooit met een surfpak aan gesurft, dus dat surfen in Nederland vond ik maar gek. Ik voelde me zwaar en minder mobiel. Op Aruba surfte ik altijd in mijn boardshorts en had ik alleen een shirt aan tegen de zon. De Noordzee is ook een stuk kouder dan ik gewend was. Een goed surfpak en een paar mooie golven maken echter een hoop goed.’’

Surf je vaak in Nederland?

,,Ja de afgelopen twee jaar surf ik weer regelmatig in Nederland. Meestal op Scheveningen en soms ga ik op surftrip naar Zuid-Frankrijk. Als er golven zijn, probeer ik altijd te gaan. Ik vind het ook leuk om andere spots uit te proberen, maar dat is niet altijd even gemakkelijk als je geen vervoer hebt. In de winter surf ik wel wat minder en ben ik meer actief met snowboarden. Dan ga ik ook graag naar de bergen voor een wintersportvakantie.’’

Als wat voor surfer zou jij jezelf omschrijven?

,,Ik surf voor mezelf. Ik probeer zoveel mogelijk lol te hebben. Vrij surfen is fijn, maar in de toekomst wil ik misschien ook met een paar wedstrijden meedoen.’’

Wat voor rol speelt het surfen in jouw leven?

,,Ik vond surfen altijd leuk, en het is iets wat ik al vanaf kleins af wilde doen. Het is een sport  die ik heel leuk vind om te doen voor mijzelf, en ik hoef niet te presteren voor iemand, maar ik wil zelf beter worden.

Ik voel mij altijd beter als ik een goede sessie heb gehad. Surfen geeft mij een speciaal gevoel en dat maakt het ook verslavend. Ik kijk altijd uit naar het volgende sessie en hoop dat de golven goed zijn.’’

Wat is de mooiste plek waar je ooit gesurft hebt?

,,De mooiste plek waar ik gesurft heb is de reefbreak, Urirama, op Aruba. In september was daar die orkaan en toch hadden wij een mooie dag daar met weinig wind en goede golven. Het water was lekker warm en erg helder. In die cleane head high golven hebben ons goed kunnen vermaken!  Er waren meer dan genoeg golven, en iedereen kwam aan de beurt. Dit ging nog 3 dagen door..

Waar droom je nog van?

,,Ik wil nog een keer naar Fiji, de Mentawaï en Australië. Naar een paar van die super mooie surf spots  waar je altijd foto’s of videos van ziet met helder water en mooie golven. Dat zou geweldig zijn.’’

Hoe ziet jouw ultieme surftrip eruit?

,,Mijn ultieme surf trip is een boot trip de naar Mentawaï en dan surfen tot mijn armen niet meer kunnen. Ik ben echter ook blij als ik kan surfen met een paar vrienden en goede golven. Als er niet zoveel mensen in het water liggen en de sfeer goed is.’’

 

Ga ook mee op surfsafari naar Portugal!